Leuk, maar wie is het?

Tegenover het Kapelplein is Chris Dietrich bijna altijd te vinden, misschien heb je wel eens naar hem gezwaaid of misschien ken je hem als ‘buurman’. Maar wat doet hij daar? En wat vindt hij nou van de wijk waar hij elke dag op uitkijkt? Lees hier meer over Chris.

Wie ben je?
Ik ben Chris Dietrich, veel mensen in de wijk noemen mij buurman, ook al wonen ze niet naast me.

Wat doe je in de wijk?
Ik zit nu twee en een half jaar ziek thuis, ik ben daarvoor business-controller in meerdere ziekenhuizen geweest, maar omdat ik niet mag werken sta ik nu elke dag voor de deur om de buurt een beetje in de gaten te houden maar ook om contact met mensen te hebben. Daarnaast zit ik ook in een aantal werkgroepen die zich inzetten om de buurt te verbeteren.

Ook om het een beetje gezellig te houden?
Om het gezellig te houden en erachter te komen wat mensen minder vinden in de wijk.

Wat vind je leuk en wat kan er beter aan de wijk?
Wat goed is is dat het een stuk beter is dan 20 jaar geleden, toen ik hier kwam wonen. Dat organisaties bezig zijn samen met bewoners die betrokken zijn met de wijk om te zorgen dat de wijk vooruit gaat en activiteiten organiseren. Maar het nadeel is dat je wel ziet dat de laatste paar jaar de buurt toch weer achteruit gaat. En de meeste mensen zien dat niet, want de meeste mensen zeggen dat de wijk goed en rustig is maar die mensen komen niet zo vaak buiten en praten met minder mensen. Maar ze zien niet wat er achter zit en wat er daadwerkelijk gebeurt.

En wat zit er achter?
Nou, bijvoorbeeld dat er de laatste paar jaar weer meer overlast terugkomt en de gemeente heeft met veel bezuinigingen te maken gehad, die werken wel keihard maar die hebben wel een probleem met het schoon houden bijvoorbeeld. En het is ook zo dat de meeste mensen alle apps waar je dingen kan melden over vuilnis of overlast niet gebruiken of niet weten dat ze bestaan. Waardoor er gewoon weinig klachten komen, en de gemeente, politie en jongerenorganisaties die baseren allemaal hun inzet op het aantal klachten.

Welke apps zouden mensen kunnen gebruiken?
Tegenwoordig heb je de VeiligR-app, die is vooral voor de veiligheid, en de MeldR, die komt in de plaats van de oude BuitenBeter app, BuitenBeter is voor heel Nederland en MeldR is specifiek Rotterdam.

Je hebt veel te vertellen over de wijk, wat kun je nog kwijt?
Nou, door de ontwikkelingen hier de laatste paar jaren zijn er heel veel studenten bijgekomen en die studenten veroorzaken niet per se overlast, maar het was vroeger echt een volkswijk en dat gaat er een beetje uit. Ook door de huizen die tegenwoordig gekocht worden voor 4 ton, die mensen gaan werken en komen thuis, die zie je verder niet, die willen ook niks doen voor de wijk, over het algemeen natuurlijk, niet iedereen over één kam scheren. Dit zorgt ervoor dat de samenhorigheid echt weg gaat en dat mensen elkaar minder beginnen te kennen.

Wat zouden mensen kunnen doen om die samenhorigheid terug te winnen?
Nou, vooral ‘praat eens’, praat eens met elkaar, praat eens met de buren, je hoeft niet naar binnen of elke dag koffie te gaan drinken maar maak gewoon een praatje met elkaar, als je elkaar tegenkomt, zeg hallo, het hoeft geen heel gesprek te zijn maar gewoon: “Hoe gaat het met je?”. Het is ook dat de eenzaamheid van de ouderen daar een beetje door komt en dat behoefte aan hulp van de ouderen daardoor niet zo goed in beeld is. En de studenten die willen wel helpen maar die zijn ook weer snel weg uit de wijk omdat ze hier komen studeren, en als ze klaar zijn gaan ze gewoon ergens anders heen. Daarom en ik bezig met het opzetten van de “Maatschappelijk Betrokken Studenten Coolhaveneiland” want de motivatie onder de studenten is over het algemeen hoger dan dat van de nieuwe bewoners die hier dure huizen kopen. Als ik studenten spreek (en ik spreek aardig wat studenten) en ik vraag ze of ze willen helpen met de zware boodschappen van ouderen of of ze even met ze willen bellen willen ze dat graag. En ook willen ze helpen met activiteiten organiseren omdat ze vinden dat dat er te weinig is.

Dus waar streef je nou precies naar met die studenten?
Het idee is dat de verbinding tussen de studenten en bewoners die het nodig hebben op Coolhaveneiland verbeterd wordt. Het zou een eigen vereniging moeten zijn waar wanneer studenten weg gaan ze de nieuwe studenten motiveren om het voort te zetten want vaak kennen ze elkaar. Dat ze een zelf georganiseerde vereniging zijn en dat de organisaties hier in de buurt, bijvoorbeeld het Leger des Heils, gewoon contact kan opnemen met de vereniging of er studenten geinteresseerd zijn om vrijwilligerswerk te doen voor hun organisatie zodat ze op korte afstand ingezet kunnen worden waneer er hulp nodig is. Maar ook andersom dat ze vragen aan organisaties: wij hebben studenten die boodschappen willen doen, zijn er ouderen die daar behoefte aan hebben?

Je wilt dus de wijk samenhoriger maken, ik zou zeggen wanneer kunnen mensen jou hier vinden want ze kunnen altijd een praatje met je maken.
Ik sta hier bijna iedere dag. Eerst dachten mensen “wat een vreemde vogel” maar dan zien ze me een paar dagen achter elkaar en dan denken ze “ik zal even zwaaien”. Ze zien me als het dertig graden is, ze zien me als het min tien graden is. Als ik twee weken op vakantie ben moet ik het eerst tegen 30 mensen zeggen ongeveer. Maar ik heb ook gehad dat er buren die aan het eind van de straat wonen aan elkaar vragen: “Wanneer heb jij de buurman voor het laatst gezien? Zal het wel goed gaan met hem? Moeten we niet even aanbellen?”, en als ik dan terugkom vragen mensen of ze even een foto mogen maken zodat ze aan de buren kunnen laten zien dat het nog goed gaat met me.

Waarom moeten mensen hallo zeggen?
Nou, omdat ik hier nu twee en een half jaar buiten sta kennen zoveel mensen mij dat die mensen me zien, een glimlach krijgen en hun hand opsteken, dat zijn minimaal 200 mensen per dag. Het is puur en alleen hallo zeggen en dat helpt enorm voor de samenhorigheid. Het is zelfs zo dat er mensen zijn die iedere dag hallo zeggen en dan op een gegeven moment naar me toe komen en zeggen: “Ik zeg wel elke keer hallo, maar wie ben jij eigenlijk?”. En zo ontstaat er toch wat, alles wat je nodig hebt is ‘hallo’. Als mensen elkaar kennen zijn ze toch eerder bereid iets voor elkaar te doen.

Zeg Hallo, misschien redt je een leven.