Eilandschat, Mianne de Vries

Wandeling met Mianne de Vries

Bij toeval ontdek ik dat er een heel ‘nest’ product ontwerpers in Coolhaveneiland woont. “Hoe kan dat dan?”, zeg ik tegen de vriendin die me dit vertelt, “Geen idee”, zegt ze, “Toeval?”. “Heb je een lijstje voor me?” vraag ik. Twee dagen later heb ik een lijst met e-mailadressen in mijn mailbox en maak ik afspraken.

Het is een miezerige doordeweekse dag als ik Mianne de Vries (je zegt Ma-jen) tref voor een wandeling door te buurt. Ze blijkt een neusje voor leuke plekjes in Coolhaveneiland te hebben. “Sinds de lockdown loop ik met mijn vriend veel door de buurt. Je moet wat hé? Elke keer ontdekken we weer nieuwe dingen”, vertelt ze. “Ik zal je zo mijn droomhuis laten zien, die is hier verderop. Een echte ‘Villa Kakelbont’.” (red. het huis van Pipi Langkous) 

Mianne studeerde productontwerp aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. “Alleen mijn vriend Daan had al een connectie met Rotterdam. Hij studeerde hier aan de Willem de Kooning Academie. Hij is grafisch vormgever. Maar eigenlijk zijn we allebei ‘import’. Na onze studie woonden we eerst nog 3 jaar in Utrecht. Toen mijn vriend Daan met zijn partners met Studio Nul begon in Rotterdam, vonden we al heel snel een huisje dat perfect voor ons was en sindsdien wonen we hier in Coolhaveneiland.” Als productontwerper specialiseerde Mianne zich in keramiek. Met haar label ‘Stook porcelain jewelry’ heeft ze redelijk wat succes geoogst. Als je de website bekijkt (https://www.stook-jewelry.com) begrijp je direct waarom. De speelse vrolijkheid die in elk sieraad zit doet een mens goed, vooral in tijden van COVID. Maar ook op haar persoonlijke portfolio website https://elianajager.com/zie je werk dat zowel speels als intelligent is. Haar ‘Curious Vase’ bijvoorbeeld is een vaas die uit een aantal vazen in elkaar bestaat. Op één van de foto’s neemt ze een hamer erbij en slaat een gat in de buitenste vaas zodat je de binnenste lagen kunt zien. De bloemen blijven natuurlijk keurig in het water staan, want de basis blijft intact! Naast het feit dat het stevige, mooie, zacht gekleurde vazen zijn, laat ze ons daarmee ook nét iets meer zien over het object en zijn functie.

Een aantal jaar geleden deed ze samen met Mickey Philips het project Eremetaal. Ze ontwierpen stijlvolle medailles die je jezelf (of een ander) op kunt spelden om even stil te staan bij bijzondere gebeurtenissen in het leven. Het is een prachtig sieraad, maar heeft ook wel een bijzondere achterliggende gedachte. We hebben allemaal wel van die momenten in ons leven, of mensen om ons heen, die een medaille verdienen. Het tekent Mianne’s sociale gevoel voor de kleine dingen en de menselijke momenten. 

En zo leer ik haar ook kennen nu we samen door de regen wandelen. Als ik haar vraag naar de wijk en we praten over wat we om ons heen zien, wordt ze onmiddellijk enthousiast. “De wijk heeft zoveel verrassende kanten. Je moet alleen wel durven van dichtbij te kijken en met mensen in gesprek te gaan. Ik zie heel vaak mensen in de wijk waar ik nieuwsgierig naar ben. Toch durf ik niet zomaar op ze af te stappen. Ze zien me al aankomen! Ik denk dat veel mensen die drempel voelen. Maar als je met kunst bezig bent, kom je echt een stap verder. Je komt in aanraking met nieuwe mensen en andere ideeën. Dat vind ik altijd heel spannend” Dat zijn we roerend met elkaar eens. En als er zoveel kunstenaars en zelfs productontwerpers in dit deel van de stad wonen, wat zegt dat dan? “Ik heb geen idee eigenlijk. Als ik heel eerlijk ben kén ik ze zelf niet eens allemaal. Maar als jij me vertelt dat hier van oudsher een geschiedenis van ambachtslieden ligt, dan zouden we daar toch eigenlijk iets mee moeten doen?” Wat mij betreft slaat Mianne hier de spijker op zijn kop. “Ik zie het wel voor me: een ambachtshuis.” Zegt ze. “Er wonen in deze wijk vast een heleboel mensen die dingen kunnen maken. Je hoeft niet per se een productontwerper te zijn natuurlijk.”, ze wijst naar De Kolk, de woonflat voor ouderen waar we op dat moment langslopen, “hier wonen vast mensen die prachtig kunnen haken, breien of naaien, en die misschien nog veel meer spannende ambachten hebben geleerd in hun leven. Maar ook wijkbewoners die uit andere culturen kennis meebrengen. Dat is toch een schat aan kennis en informatie?”

We slaan de hoek om en lopen de straat uit. “Hier is het!” zegt ze, “In dit huis wil ik later wonen.” Het is een bescheiden oude vrijstaande stadsvilla aan het einde van de Schoonderloostraat en inderdaad een beauty. Mianne laat me nog allerlei kleine details zien die ze in de wijk heeft ontdekt. De portretten van buurtkatten bijvoorbeeld, die illustrator Eliana Jager maakte van deze elegante viervoeters van wijkbewoners (www.elianejager.com). Voor mij bewijst deze wandeling maar weer dat kunstenaars zoveel hebben toe te voegen aan een wijk. Ze kijken met een ander oog dan wij, zien schoonheid in alle hoeken en gaten van de stad. En dat hebben we hard nodig in deze tijden van wanhopig op afstand van elkaar leven…

We nemen afscheid maar ik koester nu al een stille hoop dat het ambachtshuis in Coolhaveneiland er gauw gaat komen, en dat iedereen mag kennismaken met mensen zoals Mianne.